Aontaím go mór leis an moladh a thug léitheoirí eile do na scéalta in Dúil. Léigh mé féin iad blianta ó shin, ar scoil agus ar an ollscoil, agus d’fhan cuid acu liom i gcónaí; ach nuair a léigh mé arís iad le déanaí, chuaigh géarchúis, comhbhá, tuiscint agus cumas scríbhneoireachta Uí Fhlaithearta i gcion orm as an nua. Ní ar an nádúr amháin a bhí tuiscint chomh grinn aige, ach ar shaol an duine daonna, agus go háirithe ar éagóir an bhochtanais is an tarcaisne aicmeach a bhí - agus atá ar a lán dóigheanna - fite i saol an phobail in Éirinn. Léirigh sé dúil chollaíoch freisin ar bhealach níos oscailte ná mar a bhí á dhéanamh i scéalta Béarla ag an am, feictear dom.
Is seoid é an leabhar - an t-aon locht beag amháin a fuair mé air an uair seo ná gur úsáid sé comharthaí agus nathanna uaillbhreasa pas rómhinic sa scéalaíocht, ar nós ‘Aie! Aie!A Dhia na bhFeart!’ Ach mura bhfuil de locht orthu ach an méid sin...
|